Nadeszła wiosna. Może i nawet wczesne lato, które rozpieszcza nas ciepłem słonecznego blasku. W końcu jest ciepło. W końcu też udało mi się skończyć dziejący się zbyt długo i z dozą niepowodzeń prosty – acz nie prostacki kardigan. Kupiłam projekt, wybrałam włóczkę i zaczęłam dziergać....stosunkowo dawno temu.... Bezkres dżerseju na cienkich drutach dzieje się powoli, więc gdy po skończeniu całość korpusu okazało się, że nie trafiłam z wymiarem otworów na rękawy to sami rozumiecie delikatne rozczarowanie jakie mnie ogarnęło. Próbowałam sztukować, dzielić i markować nietrafioną część swetra – bezskutecznie; bo im bardziej proces kombinacji technicznych nabierał tempa tym większe rozbieżności ukazywały się moim oczom.. Sprułam. Kolejne podejście okazało się porażką do kwadratu bo popełniłam ten sam błąd w tym samym miejscu....byłam już wtedy bliska rezygnacji uświadamiając sobie ilość godzin jakie zmarnowałam! Ów czas nie pozostawił mnie jednak obojętnej i dał mi podstawową
Rozumiem Cię doskonale. Nie ogarniam wszystkiego. Może zbyt wiele chcemy? A zbyt mało mamy czasu? No i rodzina i spać trzeba , a ręce tylko dwie, a w głowie tyle pomysłów....Pozdrawiam jesiennie już
OdpowiedzUsuńOjojoj ! A cóż to za smutek przebija przez Twoje słowa? Będzie dobrze. Doba za diabła nie chce być dłuższa, jak by człowiek jej nie rozciągał.
OdpowiedzUsuńZdjęcie przecudnej urody! idealne dobrane do posta. Nostalgia. Pozdrawiam.
Doba się nie rozciągnie, choćbyśmy mocno chciały :)
OdpowiedzUsuńDoskonale rozumiem ale lepiej bym tego stanu w tych paru słowach nie opisała.
Czarodziejska różdżka by się przydała :)
Pozdrawiam.
Ja się od zaraz zabieram za jesienne porządki, w tym uporządkowanie rozpoczętych robótek.
OdpowiedzUsuńZrobiło się tego zbyt wiele. W dodatku w fazie od 1 do 5%. Zaczynam i jakoś tracę do nich serce...
A kuszą mnie coraz to nowe udziergi...
Pocieszam się, że jesień idzie a to dobra pora na robótki ręczne. Może ruszę z miejsca.
Zdjęcie bardzo ładne.
jak ja Cię dobrze rozumiem... tylko mnie jeszcze dobija mordercze zmęczenie i niechęć do czegokolwiek. Zagrzebać się w kocu i udawać, że mnie nie ma...
OdpowiedzUsuńGłowa do góry :)
Oh Aniu, jak ja dobrze wiem o czym mówisz, ale do soboty musimy coś postanowić :) a może natchnienie przyjdzie do mnie razem z Wami :) do zobaczenia
OdpowiedzUsuń:) ja też chcę mieć natchnienie... :)
UsuńAle rozumiem, że moja lima nie leży odłogiem :)
OdpowiedzUsuńooooo, właśnie! ja też ciągle sobie obiecuję, że urealnię plany - i ciągle nic z tego; jak znajdziesz na to sposób, zawiadom ;)
OdpowiedzUsuń